Hemen jartzen dizuedan bideoa, Pestalozzi pedagogoaren ideietan oinarritutako eskola bati buruzko dokumental baten lehenengo zatia da (hiru zati daude). Bereziak dira, horrelako eskolak eta niri galdera bat datorkit burura bideo hau ikustean.. hezkuntza ez formala hain beharrezkoa da? edo hain beharrezkoa da hezkuntza formalak aldaketa bat behar duelako? zer da hobeto?
Hasteko, onartu behar dut bideoa ikusten nengoen bitartean itzelezko inbidia sentitzen nuela etengabe. Inbidia, bai lehenaldiari begira, ikasle moduan horrelako leku batean haztea ikaragarri gustatu izan litzaidakeela ukatu ezin dudalako, eta iraganari begira ere, irakasle moduan, ("irakasle" nolabait esatearren) oso gustura egingo nukeelako lan, horrelako zentro batean. Benetan disfrutatuko nuke, mundu txiki horren partaide izaten.
Umeak askeak dira bertan, inguruarekin etengabe harremanetan daude, eta haiek aukeratzen dute zer egin eta ze erritmoan (esaterako, haiek aukeratzen dute noiz pasatu lehen hezkuntzatik, bigarren hezkuntzara). Haiek dira haien prozesuaren protagonistak eta haiek dira garrantzitsuenak.
Zentroak inguru eta giro egokiak prestatzen ditu, umeen garapenari laguntzeko, haiek eroso egin dezaten lan, eta bertako helduak lagunkideak besterik ez dira, laguntzaileak, ez dago irakaslerik, zeinek umeei zer egin esaten dieten. Bertan heldu batzuk daude umeek behar dunenerako, noski, baina era desberdin batean.
Horrela, elkarrekintza autonomo batek, giro aproposetan emanda, heldutasun prozesu handiak emango ditu emaitzatzat eta gaitasun itzelak garatuko dira iraganerako erabilgarriak izango direnak, garrantzirik eman gabe zein ezezaguna izan daitekeen hau. Pertsonak hezten dira "Pestalozzi" zentroan, bakoitza bere moduan.
Zentro hau familia bat izatean hasi eta pixkanaka handitzen joan zen, eta nire ustez horrek zeresan handia du, hasiera batetik, ez delako "eskola" bat izateko eraiki, baizik eta beste faktore batzuei eman die garrantzi gehiago, familia batek eskaintzen duen gertutasunari, esaterako. Bideoan aipatzen den lez, bi elementu zaintzen dira asko; batetik, zainketa, maitasuna, atentzioa... eta bestetik indibidualizazioari errespetua.
Benetan polita iruditzen zait proiektu hau, inbidiagarriak, lehen esan dudan bezala; umeak horrela hazi ahal izatea, bizitzan baliogarria dena eta beharrezkoa dena ikasiz, inoren inposaketarik gabe, haiek bakarrik ingurua deskubrituz, protagonista izanez, adin desberdinetako umeez inguraturik... egia esan, gizartetik aparte dagoen mundu txiki bat dela dirudi, non gizakiaren baloreak guztiz desberdinak diren eta hezkuntza lana benetan behar bezala egiten den.
Atentzioa bereziki deitu dit ere gazteen parteak, beharbada adinagatik, ni neu bertan egon ahal nintzelako eta egia esateko, lehenago esan dudan moduan, oso gustura egongo nintzelako.
Nire buruari galdetzen diot ea gaur egungo eskolaren batean gazteei bizikletaz irteera bat egitea proposatuko baliete (bideokoa bezala) eta bost hilabete inguru bideetan eman beharko balituzte, zenbatek esango luketen baietz?
Horra hor aldaketa, baloreen aldaketa, bizitzeko eraren aldaketa, bizitzan bakoitzaren lehentasunen aldaketa... Eta ziur asko bidai horretan ikasi zutena ez dute inoiz ahaztuko eta benetan gauza garrantzitsuak izango ziren, bizitzarako garrantzitsuak.
Bestalde, bideoa ikusten nengoela burura etorri zaidan gauza bat komentatu nahi dut. Kuriosoa iruditzen zait niretzat hain "aurreratua" edo gaur egungo egoeran benetan behar den hezkuntza mota Ecuadorren gertatzea, herrialde azpigaratu bat dela. Apur bat kontrajarria da ez?
Suposatzen da gu herrialde garatu batean bizi garela eta gure gizartea oso aurreratua edo modernizatua dagoela, baina hezkuntza munduan askoz egokiagoa da Ecuadorren ematen den hau, nahiz eta zentro bakar bat izan. Kuriosoa da, besterik gabe. Guztiok daukagu zerbait berria ikasteko besteengandik, eta batzuetan hori ikustea asko kostatzen zaigu.
Amaitzeko, denbora baduzue bideoa osorik ikusteko gomendatuko nizueke merezi duela!
No hay comentarios:
Publicar un comentario